Լինում է , չի լինում մի Դդմիկ է լինում։ Նա ապրում էր ամենահասուն թփի վրա ։ Մի օր մի մարդ Դդմիկին հանեց, ոչ թե քաշեց, այլ վերցրեց: Դդմիկը հեշտ ու հանգիստ դուրս եկավ իր փափուկ թփերի միջից։ Նա սովորական Դդմիկ չէր, այլ ոսկե Դդմիկ։ Երբ մարդը լռեց, նա իսկույն տեղավորեց իր փափլիկ թփերի մեջ։ Իսկ երբ մարդը հեռացավ, Դդմիկը սովորական դդմիկ դարձավ: Հաջորդ անգամ, երբ մարդը  շնորհքով վերցրեց նրան, նա դարձավ ոսկե Դդմիկ: Երբ մարդը հեռացավ, Դդմիկը հասկացավ, որ մարդը ոչ անկուշտ էր, ոչ ագահ, ոչ էլ վայրենի, որովհետև նա չկերավ նրան, նա ոսկին չվերցրեց և չքաշքշեց: