Լայն անծայր մի ճանապարհ

գնում է անվերջ աշխարհից աշխարհ։

Տների վրայով, ամպի միջով , գնացքի գծերով ,

Սար ու ձոր անցնելով , ծանր պոչը քաշ տալով ,

Սահեց անցավ, ու մի մե՜ծ դռան հանդիպեց ։

Դռներն բացվեցին , իսկ մեջը կանգնած էր

Կոմիտասյան հայ գրական սիրտը։